Carmen…

Carmen…

mijn boompje… mijn vriendin… goed geaard… onafhankelijk… werkwillend… gezinslid… stabiele factor en nog zo veel meer…

20 jaar heb jij deel uitgemaakt van mijn leven. De ‘ups’ en de ‘downs’. Aan het begin van mijn werkende leven had ik de mogelijkheid een ”eigen paard’ te kopen… jij was mijn meisjesdroom in levende lijve… en wat hebben we veel avonturen samen beleefd.

Het begon in Groningen waar ik vaak dwars door de drukke straten en langs het Damsterdiep met je heb gereden… en wat vond je de grote vrachtwagens naar, maar je ging er zonder morren langs terwijl ik voelde hoe je iedere keer weer je angst in bedwang hield!

Later in Hoogezand was het voor ons beiden rustiger. Je had meer paardenvrienden om je heen op Manege Nieboer, waar je jaren hebt gestaan. We waren samen een ‘gek stel’ als western mens en paard tussen de dressuur ruiters en menners. Samen hebben we ontdekt hoe leuk het kan zijn om western wedstrijden te beleven… (ok, we hadden in eerste instantie wel wat aanmoediging nodig 😉 maar toen we de smaak eenmaal te pakken hadden…).

Veel mensen hebben jou ontmoet en in hun hart opgenomen. Sommigen hebben dankzij jou ‘bewust’ leren paardrijden, anderen hebben dankzij jou geleerd hoe je met paarden om kunt gaan… maar de meesten hebben dankzij jou een deel van zichzelf leren kennen!

Later werd je ook nog even menpaard… je stemde toe, samen met Sinja, mij met John naar het stadhuis te brengen zodat wij op tijd(!) konden zijn voor ons huwelijk…

Alles wat ik van je vroeg was nooit een probleem mits het voor jou reeel uitvoerbaar en leuk was…

Jouw laatste jaren mochten we samen delen aan het Achterdiep in Sappemeer, daar kon ik je vanuit mijn raam zien terwijl je met Kim in de paddock stond.

Lieve Carmen, de laatste paar maanden heb ik je steeds benauwder zien worden door je zware COPD. Je vragen om nog langer er voor mij te zijn is niet reeel en zeker voor jou niet leuk. Met pijn in mijn hart maar wetend dat dit de enige juiste beslissing is heb ik je vanmorgen vroeg, in alle rust uit je lijden laten verlossen.

Maak je geen zorgen om Kim, ik heb met Henk (de haan) afgesproken dat hij voorlopig meerdere uren per dag bij haar ronscharrelt om haar gezelschap te houden. Daarnaast gaat ze mee met de hondenwandelingen. James heeft ook beloofd lief te zijn voor Kim maar baalt wel dat hij nu geen renspelletjes meer met jou kan doen. Wellicht komt er wel weer een paardenvriend(in) bij, wie weet…

Dankjewel Carmen, voor ALLES! “It was a fantastic ride! Till we meet again!’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hi! Ik ben Minke. Mijn hele leven lang spelen dieren een belangrijke rol. Als jong meisje ben ik opgegroeid in Zuid Afrika en heb altijd huisdieren gehad. Op mijn blog lees je alles over mijn passie voor dieren en mensen.

Lees hier meer over mij >>